Nee, ik ben niet anders dan mijn klasgenootjes. Ik wil ook dat ze gewoon normaal tegen me doen. Want diabetes is niet eng. Mijn ouders hebben de juf en meester uitgelegd wat diabetes is.  Dat doen ze ieder jaar in de nieuwe klas, en tussendoor als de leerkracht wisselt, of de BSO. En waar ze aan kunnen merken als ik “laag” of “hoog”zit. Ook heb ik in de klas verteld wat ik precies heb. En dat ik soms moet prikken of mijn pompje moet controleren. Ik heb er zelfs een spreekbeurt over gegeven. Ze vinden het ook niet meer gek als ik in de klas iets eet of moet prikken. Als een vriendje of vriendinnetje jarig is wil ik graag tevoren weten wat er wordt getrakteerd. Dan houd ik er rekening mee. Gelukkig weten de meester en de juf wat ze moeten doen als ik ergens last van heb. Toen ik klein was en nog niet kon praten was het heel ingewikkeld voor iedereen, maar ik leer steeds iets meer zelf. Ik heb weleens een lage waarde na de gym. Voor het schoolkamp  kunnen de begeleiders een extra instructie krijgen over diabetes, zodat ik mee kan. Heb er nu al zin in….Doei! Ik ga nu naar voetbal 🙂

Toevallig doe ik aan tennissen. Niemand kan aan mij zien dat ik diabetes heb. Daarom weet iedereen van de tennisclub dat ik diabetes heb. Want ik moet wel opletten. Omdat ik dan veel beweeg kan het zijn dat ik een hypo krijg. Ik moet soms tussendoor even bijkomen, eten en meten. Als mijn ouders voor elke training moeten uitleggen hoe de diabetes werkt krijg ik aandacht die ik niet wil. Maar ja, soms heb ik zelf niet eens door dat ik een hypo of hyper heb. Ik ga dan zweten, bleek zien, trillen, wordt wat onaardig of boos en kan ook hoofdpijn krijgen. Of ik krijg rode wangen, wordt traag en ga opeens veel plassen en drinken. Er is veel om aan te denken: extra eten, drinken, prikspullen en insuline in een apart tasje in mijn sporttas. Daarom blijft mijn vader bij bijna alle trainingen en wedstrijden. Voor de zekerheid, zegt-ie. Ik wil ook weleens met een ander kind meerijden naar een wedstrijd. Die vader of moeder kan dan eerst via D-Support een E-learning doen en dan ben ik ook veilig. Vandaag heb ik gewonnen. Nu ga ik naar huis 🙂

Ik mag alles eten! Maar ik kàn niet altijd alles eten. Ik kan niet zomaar direct gaan eten want we maken eerst een sommetje van hoeveel ik mag eten en wat ik kan eten. Maar ik heb zo’n trek! Ik denk eigenlijk altijd aan koolhydraten . . . als ik slim eet kan ik meer leuke dingen doen. Dus we wegen het eten of zoeken het gewicht ergens op om de goede hoeveelheid insuline bij de maaltijd te geven. Als dat zo uitkomt kan ik ook genieten van snacks en snoep. Dat houd ik wel in de gaten want van teveel energie en suiker in mijn lichaam kan ik dik worden. En dat is juist ook niet goed. Opletten is het toverwoord bij diabetes. Voor dat eeuwige opletten heb ik mijn ouders, gelukkig zijn zij er dag en nacht voor mij. Fijn 🙂

Mijn ouders zeggen altijd dat slapen belangrijk is. Volgens mij hebben ze wel gelijk, want ik voel me altijd veel beter als ik goed heb geslapen. Teveel slapen is niet goed, maar te weinig slapen ook weer niet. Lastig voor mij hè? Als ik slecht slaap dan kan het zijn dat mijn lichaam slechter reageert op de insuline. En dan wordt mijn bloedglucose de volgende dag weer een probleem. Als ik slecht slaap heb ik ‘s morgens meer trek in dingen die niet goed voor me zijn. Wat ik samen met mijn ouders doe zodat ik goed kan slapen? Ik slaap zoveel mogelijk op vaste tijden. Voor het slapen kijken naar mijn bloedglucose, en bedenken of er een hypo op de loer kan liggen, als ik heb gesport. Na een spannend spel of film is de glucose soms hoog, ook al heb ik niet extra gegeten. Als ik lekker kan doorslapen voel ik me goed als ik wakker word, en heb ik een fijnere dag, hopelijk zonder diabetesverrassingen. Papa roept dat ik moet opschieten. Ik ga slapen. Nou, doei! Tot morgen 🙂